Ο Θεός θα αλλάξει το βιογραφικό σου

Δώσε το χέρι σου στον Θεό, που 'ναι ο Πατέρας ...και η Μάνα όλων μας. Πέρα από τους γονείς μας, ο Πατέρας όλων των πατέρων και η Μητέρα όλων των μητέρων είναι ο Θεός.
Συνεργάσου μαζί Του, ώστε να δημιουργήσει μέσα σου μια καινούργια βιολογία και μια καινούργια βιογραφία.
Και θα σου αλλάξει ο Θεός και τα κύτταρα του σώματος, χαρίζοντάς σου λαμπρότητα, ενεργητικότητα και ζωντάνια. Θα αλλάξει όμως και το βιογραφικό σου. Ετσι, αν και οι γονείς σου είναι μέσα στην αποτυχία, τη δυσκολία και τη στενοχώρια, εντούτοις εσύ θα καταφέρεις να κάνεις κάτι τελείως καινούργιο και φρέσκο. Κάτι τελείως αναγεννημένο κι αναστημένο.
Αυτό κάνει ο Χριστός όταν μπει στην καρδιά μας. Οταν το επιτρέψουμε. Κι όταν είμαστε διαθέσιμοι ενώπιόν Του. Δηλαδή, χρειάζεται να είσαι ανοιχτός στον Θεό, ώστε να μπορεί να μπει και να βάλει αυτό το φως, ώστε το μήνυμά Του να τονώνει την ψυχή σου.
Αυτά που λέω είναι πολύ απλά, φτωχά κι ασήμαντα. Μιλώ σ' εσένα που είσαι μεγάλος, μα πιστεύω ότι κι ένα παιδάκι του δημοτικού θα τα καταλάβει. Γιατί όμως να μην είναι αληθινό το απλό; Και γιατί να μην είναι απλό το αληθινό; Ετσι δεν πρέπει να 'ναι; Για να μπορούν να έχουν συμμετοχή και πρόσβαση όλοι. Για να μπορεί να προσεγγίζει όλος ο κόσμος αυτή την απλότητα και την ευτυχία. Γιατί η ευτυχία είναι για όλους μας.
Αρα, λογικά, θα πρέπει να 'ναι τόσο κατανοητή, που όλοι να μπορούμε να την καταλάβουμε. Γι' αυτό, άλλωστε, τα λόγια του Χριστού ήταν πάρα πολύ απλά. Εκρυβαν σίγουρα μεγάλο βάθος, αλλά τα καταλάβαιναν όλοι.
Δεν ήρθε ο Κύριος στη γη, για να μας πιάσει πονοκέφαλος απ' τη διδασκαλία Του και να πούμε: «Τώρα πρέπει να σπουδάσω, για να καταλάβω και Αυτόν και τη διδασκαλία Του. Και πρέπει να πάω 25-30 χρονών και να 'χω πάρει και πτυχία και μετά να Τον καταλάβω».

Είμαι ψυχή, έχω φωνή και σου μιλώ

 

 

 

Λόγος Πρώτος

Είμαι ψυχή , έχω φωνή και σου μιλώ …
Καρτερώ τον κόμπο των ματιών σου σαν με θυμάσαι , τον στεναγμό της καρδιάς σου τον σύμπονο…
Δρόσος και ανάπαυση και Φως !
Ω τι Φως Ουρανού σαν με ανεβάζεις πιο ψηλά στις ηλιακτίνες απ τον θανατηφόρο βυθό τον σκοτασμένο !
Καρτερώ τα μνήσθητι και τα ανάπαυσόν σου , αναδεμένα με του κομποσκοινιού τις αγρύπνιες σου τις μεσονυκτικές !
Καρτερώ τις γροθιές σου τις σημαδεμένες απ τις μετάνοιες , στο λιβανισμένο ζυμάρι της μνήμης , στου Πλαστουργού το πλάσιμο , τα ξυλοσκάλιστα μερίσματα στην ανάγλυφη θύμηση , το ψιχουλάκι μου στην προσκομιδή και στο απόπλυνον το λυτρωτικό …
Καρτερώ το δίδραχμο του στερήματός σου , σαν μελισόκερο ιλαρό , του κάθε ελάχιστου αδελφού σου την παρηγοριά που προσφέρεις ,
μπουκιά και στάλα …
Είμαι ψυχή , έχω φωνή και σου μιλώ …
Δεν μετρώ τον χρόνο , δεν υπάρχει χθες και σήμερα εδώ , μήτε αύριο …
Μόνο το αιώνιο και η Ανάσταση που στα σίγουρα θα ρθει …
Ως τότε από σένα περιμένω …Μην με ξεχνάς !
Μην με σκεπάζεις με της λήθης το χώμα το ξερό …
Θυμήσου με τις μέρες τις πασίχαρες και τις δυσκολεμένες , στα Ψυχοσάββατά μας τα μοσχοβόλιστα με ελπίδα ,
στις Μέρες του Κυρίου της Ανάστασης τις μέρες ,
στα μεγαλυνάρια της Αειμακάριστης Κυράς ,
στα εσπερινά και στα ορθρινά τα ψυχοχάρτια…
Είμαι ψυχή , έχω φωνή και σου μιλώ …
Μη με ξεχνάς έστω κι αν δεν με γνώρισες ποτέ !
Αν δεν υπήρχα ο μακρινός σου πρόγονος εγώ ,
δε θα στεκες τώρα πάνω από το μνήμα μου το ξεθωριασμένο …
Βάλε με στην προσευχή σου , στην αλμύρα των ματιών σου !
Κράτα μου το φως αναμμένο , να θωρώ να μην φοβάμαι !
Τράβα με ψηλά , να λευτερωθώ , να ανασάνω τον Θεό !
Λύτρωσέ με ..Ανάπαυσέ με !
Από σένα περιμένω !
Είμαι ψυχή , έχω φωνή και σου μιλώ …
Και προσδοκώ !
Μην με ξεχνάς !

Λόγος Δεύτερος

 Είμαι ψυχή έχω φωνή και σου μιλώ!
Τα δάκρυά σου τα σύμπονα προσμένω , όχι το θρήνο και τον κοπετό σου ,
τις άναρθρες κραυγές σου πάνω από το άψυχο σώμα μου και το σταυρό στο κοιμητήρι …
Τι να τα κάνω τα ατέλειωτα τα μοιρολόγια , τις λιγοθυμιές , το μαυροφόρεμά σου ;
Και ενώ περιμένω συνέχεια να σε υποδεχτώ στης Μάνας Εκκλησιάς τις δεήσεις , να ικετεύεις και συ για μένα και να παρακαλάς τον λυτρωτή για την συγχώρεση και την ανάπαυσή μου , εσύ σταμάτησες να έρχεσαι γιατί λες ότι πενθείς ! Δεν είναι πένθος αυτό! Με το Θεό τα βάζεις και τον κατηγορείς και τον ρωτάς γιατί …
Ταράζεις τα νερά του ποθητού μου λιμανιού !
Κλαίω που δεν με παρηγορείς ! Οι στεναγμοί σου έρχονται και με συναντούν και σκοτεινιάζουν το φως μου …
Είμαι ψυχή έχω φωνή και σου μιλώ!
Νιώσε πως είμαι εδώ μαζί σου, στης χαρμολύπης σου τις προσευχές , στις μνημονεύσεις σου , στις Λειτουργιές ..
Δεν είναι χρέος σου το μαύρο , το πένθος και η οιμωγή ! Αυτά τα κάνουν εκείνοι που δεν γνωρίζουν τα μεγαλεία του Θεού , που τους νοιάζει μόνο του κόσμου το φρόνημα !
Χρέος σου είναι η μνήμη , η ευχή και το έλεος και η ενάρετη ζωή σου !
Δεν το εξοφλείς με της απελπισιάς το σκοτάδι την οργή και τα μόνιμα κλαμμένα μάτια!
Για λίγο χωριστήκαμε ! Τα χρόνια τα εδώ μπορείς να τα μετρήσεις !
Το αιώνιο δεν μετριέται ! Μπορείς ωστόσο να το ζήσεις μόνο αν το ζητήσεις και αγωνιστείς να το κερδίσεις !
Τότε χαρά θα αισθανθώ , θα ωφεληθώ , θα αναπαυθώ !
Είμαι ψυχή έχω φωνή και σου μιλώ!
Και καρτερώ ! Μη με ξεχνάς !
Χάρισε μου το Φως !
Διψάω τον Παράδεισο !

Λόγος Τρίτος

 Είμαι ψυχή έχω φωνή και σου μιλώ!
Ήρθε ο καιρός για να σου πω το ευχαριστώ !
Πως την καρτέραγα τη στιγμή της λύτρωσης !
Αχνό ήταν το Φως τόσους καιρούς !
Μα λίγο-λίγο σαν έπεφταν πάνω του τα δάκρυα της μετανοίας σου , σαν της παρηγοριάς οι ευχές , των ελεηθέντων από τα σπλάχνα των οικτιρμών σου τρυπούσαν το ημίφως , όλο και ξεθάμπωνε η ακτίνα της Δικαιοσύνης .
Κι έτσι δάκρυ το δάκρυ ανέβαινα , μέχρι που μια Κυριακή μ άρπαξε του σπλαχνικού Πατέρα το ροζιασμένο χέρι και μ έβγαλε στο Αιώνιο Φως , να μην το θολώνει τίποτα πια !
Δρόσος και κουφισμός απ τον δικό σου αγώνα , την δέηση την άπαυστη , την ικεσία την γεμάτη υπομονή και ελπίδα !
Είμαι ψυχή έχω φωνή και σου μιλώ !
Σ ευχαριστώ που δεν με ξέχασες ! Που θυμήθηκες εκείνο το δυσωπώ που με σπαραγμό σου φώναξα τότε στο τελευταίο αντάμωμά μας !
Συνέχισε όμως να παρηγορείς τις ψυχούλες !
Ακούγονται κι άλλων οι φωνές που σου μιλούν !
Αμέτρητες είναι κι αγωνίζονται να ανέβουν στον καθάριο φωτισμό του Πανοικτίρμονος Θεού !
  
Απόσπασμα από την εκπομπή με τίτλο
Από εμάς περιμένουν ( 3 μέρη)
του Νώντα Σκοπετέα
στην εκπομπή " Εν τω φωτί Σου οψόμεθα Φως ! " 

 

Όσα δεν μου έμαθες καλέ μου όσο ζούσες , μου τα φανέρωσες όλα μετά! Μακάρι να αγγίξω έστω για λίγο την ταπείνωση σου ! Την απόσυρση σου ! Την ικανότητα σου να αρκείσαι με τα ελάχιστα , χωρίς να διεκδικείς ποτέ και τίποτα ! Μα να ` χεις μια ανοιχτή αγκαλιά , όπου συναντούσες την φροντίδα και την αγάπη ! Τόσα λίγα ζητούσες ! Τόσα άφθονα να απολαύσεις στην μακαρία ζωή!

Καλή αντάμωση!!!

 

+ + +

Ἅγιος Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ:ὁ ἅγιος τῆς διαρκοῦς Ἀναστάσιμης χαρᾶς

 

 

 

 

Ὁ ὅσιος Σεραφείμ, τὸ ὁλοφώτεινο ἀστέρι τῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδοξίας, ἔζησε, ἔδρασε καὶ ἔλαμψε στὶς ἀρχὲς τοῦ 19ου αἰῶνα (1759-1833).

Γεννήθηκε στο Κουρσκ της Ρωσίας στις 19 Ιουλίου 1759 μ.Χ. και ονομάσθηκε Πρόχορος. Οι γονείς του, Ισίδωρος και Αγάθη Μοσνίν, ήταν ευκατάστατοιέμποροι. Ο Πρόχορος κληρονόμησε τις αρετές των γονέων του και ιδίως την ευσέβειά τους.

Ὁ πατέρας του ἤτανε πρακτικὸς κάλφας ποὺ ἔχτιζε ἐκκλησιές. Λίγο πρὶν νὰ γεννηθῆ ὁ Προχόρ, ἔπιασε νὰ χτίζη μία μεγάλη ἐκκλησία, μὰ δὲν πρόφταξε νὰ τὴν τελειώση, γιατὶ πέθανε. Ἀλλὰ ἡ γυναίκα του ἤτανε ἄξια κ᾿ εἶχε μάθει κοντά του κάμποσα ἀπὸ τὴν τέχνη του, κι᾿ ἅμα ἀπόμεινε χήρα, ἀνάλαβε ἐκείνη ν᾿ ἀποτελειώση τὴν ἐκκλησιά. Πολλὲς φορὲς ἔπαιρνε μαζί της καὶ τὸ μικρὸ Προχόρ, ποὺ ἔδειχνε μεγάλη ἀγάπη στὴν τέχνη τῶν γονιῶν του.

Ἀπὸ τότε φανέρωσε ὁ Θεὸς πὼς τὸν προώριζε γιὰ τὸ μεγαλύτερο πνευματικὸ ἀξίωμα ποὺ ὑπάρχει, δηλαδὴ νὰ γίνη ἅγιος. Καὶ τὸ φανέρωσε μὲ τοῦτον τὸν τρόπο: Ὁ Προχὸρ ἤτανε ἑφτὰ χρονῶν. Μιὰ μέρα τὸν πῆρε ἡ μητέρα τοῦ μαζί της στὴν ἐκκλησιὰ ποὺ ἔχτιζε. Τὴν ὥρα ποὺ ἀνεβαίνανε στὸ καμπαναριό, ὁ Προχὸρ παίζοντας, σὰν παιδί, παραπάτησε κ᾿ ἔπεσε ἀπὸ τόσο ψηλά, ποὺ θὰ σκοτωνότανε σίγουρα. Μὰ σὰν νὰ τὸν πιάσανε κάποια ἀόρατα χέρια, καὶ δὲν ἔπαθε τίποτα. Ἐκείνη τὴν ὥρα ἔτυχε νὰ περνᾶ ἕνας θεοφοβούμενος ἄνθρωπος ποὺ εἶχε προορατικὴ χάρη, κ᾿ εἶπε στὴ μητέρα του πὼς ὁ Θεὸς ἔκανε ἐκεῖνο τὸ θαῦμα, γιατὶ προώριζε τὸ παιδὶ νὰ γίνη ἕνας μεγάλος ἅγιος.

Σὰν ἔγινε δέκα χρονῶν, ἀρρώστησε, κ᾿ ἔπαψε νὰ πηγαίνη στὸ σκολειό. Δὲν ἔφτανε ἡ ἀρρώστια, ἀλλὰ στενοχωριότανε περισσότερο ποὺ ἔχανε τὰ μαθήματα, ἐπειδὴ ἀγαποῦσε πολὺ τὰ γράμματα. Μιὰ νύχτα τὸν ἄκουσε ἡ μητέρα του νὰ μιλᾶ μὲ κάποιον. Σὰν τὸν ρώτησε, τῆς εἶπε πὼς εἶχε δὴ τὴν Παναγία, καὶ πὼς τοῦ εἶπε πὼς θὰ τὸν γιατρέψη. Ὅπως κ᾿ ἔγινε. Γιατί, ὕστερ᾿ ἀπὸ λίγες μέρες περνοῦσε ἀπὸ τὸ σπίτι τοὺς μιὰ λιτανεία μὲ τὴ θαυματουργὴ εἰκόνα τῆς Παναγίας, κ᾿ ἡ μητέρα τοῦ τὸν πῆγε καὶ τὴν ἀνασπάσθηκε. Τὴν ἄλλη μέρα, τὸ παιδὶ ἔγινε ὁλότελα καλά.

Στα δεκαεννέα του χρόνια πῆρε τὴ γενναία ἀπόφαση ν᾿ ἀφοσιωθεῖ ὁλόψυχα στὸ Θεό· κι Ἐκεῖνος ὁδήγησε τὰ βήματά του στὸ μοναστήρι τοῦ Σάρωφ.

Ἐνῷ ἦταν ἀκόμη δόκιμος, ἀρρώστησε βαριὰ ἀπὸ ὑδρωπικία. Μετὰ ἀπὸ τρία χρόνια ἀσθενείας, θεραπεύθηκε θαυματουργικὰ μὲ ἐπίσκεψη τῆς Θεοτόκου.

Στὴ μοναχική του κουρὰ (1786) ὀνομάστηκε Σεραφείμ -προηγουμένως εἶχε τὸ ὄνομα Πρόχορος. Τὸ ἴδιο ἔτος χειροτονήθηκε διάκονος καὶ μετὰ ἀπὸ ἑπτὰ χρόνια, σὲ ἡλικία 34 ἐτῶν, ἱερεύς. Ὅταν λειτουργοῦσε, πετοῦσε στὰ οὐράνια, καὶ πολλὲς φορὲς ἀξιωνόταν νὰ βλέπει θαυμαστὰ ὁράματα καὶ ν᾿ ἀκούει ἀγγελικὲς μελῳδίες.

Διψώντας νὰ πλησιάσει περισσότερο τὸ Θεό, Τὸν παρακάλεσε νὰ τὸν ἀξιώσει ν᾿ ἀποσυρθεῖ σὲ κάποια ἐρημικὴ περιοχή. Ἕνα χρόνο μετὰ τὴ χειροτονία του σὲ ἱερέα, ἔλαβε ἄδεια ἀπὸ τὴ μονὴ ν᾿ ἀφοσιωθεῖ στὴ μελέτη, στὴ σιωπή, στὴν ἄσκηση, στὴν ἔντονη προσευχή. Γιὰ δεκαέξι χρόνια, βαθιὰ μέσα στὸ δάσος, ἀγωνιζόταν ν᾿ ἀνεβαίνει, μέρα μὲ τὴ μέρα, τὴν κλίμακα ποὺ ὁδηγεῖ στὸν οὐρανό. Τότε ἔκανε καὶ τὴ γνωστὴ ἄσκηση, τὶς «χίλιες νύχτες προσευχῆς»: Πάνω σὲ μιὰ μεγάλη πέτρα, ξαγρύπνησε προσευχόμενος ἐπὶ χίλιες νύχτες.