Χαριτωμένα"... αλλά καθόλου αστεία

 

[Το ακόλουθο άρθρο εμφανίστηκε στο περιοδικό The Word magazine, Μάϊος 2004 (Τεύχος 48, No.5).] http://southern-orthodoxy.blogspot.com/2004/05/gay-but-not-funny.html

Δεν είναι καθόλου αστείο το να γελάμε με έναν ομοφυλόφιλο. Ούτε όμως είναι αστείο, το να του δίνουμε την εντύπωση ότι ΔΕΝ κινδυνεύει η σωτηρία της ψυχής του!

Όσοι σπουδάζουν την τέχνη της κωμωδίας ξέρουν πως για να «πιάσει» το χιούμορ τους, πρέπει αυτό να περιέχει κάποια ομοιότητα με την αλήθεια. 

Μία αλήθεια για το χιούμορ: συνήθως είναι εις βάρος κάποιου. Κάτι που εσύ θεωρείς αστείο, κάποιος άλλος το θεωρεί προσβλητικό, και αντιστρόφως. 

Αυτό ισχύει και στο ζήτημα του σεξ. Αν και μπορεί να μην είναι πάντοτε χιουμοριστική, είναι πάντως δυνατόν η οποιαδήποτε συζήτηση περί σεξ να εκληφθεί ως προσβλητική.  Η εποχή μας είναι σεξουαλικά υπερτονισμένη, και υπερβολικά «ευαίσθητη».  Και όλοι μας, κάθε άνδρας, κάθε γυναίκα και παιδί, παλεύουμε με την σεξουαλικότητά μας, με το πεπτωκός σώμα μας, και με την σχέση μας με τον Θεό και τους άλλους.

Κάποτε είχα ακούσει για έναν ιερέα που έκανε κήρυγμα για το σεξ στην εκκλησία του.  Άρχισε, ρωτώντας το εκκλησίασμα: 

«Πόσοι από εσάς ΔΕΝ είστε έγγαμοι;» 

Αφού σηκώθηκαν αρκετά χέρια, ξαναρώτησε:

«Πόσοι από εσάς ΕΙΣΤΕ έγγαμοι;» 

Μετά, δείχνοντας τους δεύτερους και στην συνέχεια τους πρώτους, είπε:

«Εντάξει, εσείς μπορείτε. Εσείς δεν μπορείτε.» 

Αυτό είναι αλήθεια.  Οι θεάρεστες σεξουαλικές σχέσεις ανήκουν σε άνδρα και γυναίκα, μέσα στο ιερό Μυστήριο του Γάμου. Τελεία και παύλα. Όλα τα άλλα είναι απλώς υποσημειώσεις στο αξίωμα αυτό.

Είναι το πιστεύω διαφόρων Γνωστικών αιρέσεων, πως μονάχη η ψυχή είναι αγνή, και το σώμα αμαρτωλό. Εμείς δεν το δεχόμαστε αυτό. Το σεξ ΔΕΝ είναι αμαρτία. Σεξουαλικές επιθυμίες και αισθήματα ΔΕΝ είναι –αφ’ εαυτού τους- αμαρτωλά.  Τα σώματά μας ΔΕΝ είναι αμαρτωλά.  Ο Χριστός είναι ο Σωτήρας εκείνος που σώζει ατόφια την ανθρωπότητα – συμπεριλαμβανομένου και του σώματός της.  Η κατάχρηση του σεξ, η κατάχρηση του σώματός μας – αυτά είναι αμαρτωλά.  Αντίθετα με τα συνθήματα που αναγράφονται στα αυτοκόλλητα των αυτοκινήτων περί του αντιθέτου, τα σώματά μας ΔΕΝ μας ανήκουν.  Έχοντας λυτρωθεί από τον Χριστό, το σώμα μας είναι ναός του Αγίου Πνεύματος.  Ό,τι λοιπόν μαγαρίζει το σώμα, κάνει ζημιά και στην ψυχή.

Οι Αμερικανοί έχουν ολισθήσει βιαστικά και αψήφιστα χαρούμενοι σε μια επικίνδυνη κατηφόρα, τα τελευταία πενήντα χρόνια.  Η Αναφορά Κίνσεϋ της δεκαετίας του 50, η εισβολή του χαπιού αντισύλληψης την δεκαετία του 60, η σεξουαλική επανάσταση και η εποχή ναρκωτικών/ντισκοτέκ της δεκαετίας του 70, η εξάπλωση του AIDS την δεκαετία του 80, η ομοφυλοφυλική προπαγάνδα της δεκαετίας του 90, και γενικά η μαζική αποβολή της αυτοσυγκράτησης και των ηθικών κριτηρίων τα τελευταία 20 χρόνια, μας έχουν «προσγειώσει» μέσα σε ένα βόθρο από μπλεγμένα κορμιά και μπερδεμένα μυαλά.  Αυτή η διεστραμμένη παραφροσύνη έχει μολύνει και πολλούς ανθρώπους που δηλώνουν «Χριστιανοί».

Κάποτε, βρέθηκα σε μία συζήτηση με φίλο που είχε μεταστραφεί στην Ορθοδοξία. Την εποχή εκείνη ήμουν ακόμη Επισκοπελιανός, και ήμουν καθ’ οδόν για την ιερατική σχολή που σπούδαζα.

Τον ρώτησα:

«Πώς χειρίζεται η Ορθοδοξία την ομοφυλοφιλία σου;»  

«Πολύ καλύτερα απ’ ότι η Επισκοπελιανή εκκλησία», μου απάντησε. 

Μου είπε πως όταν εξομολογήθηκε τον αγώνα του στην Επισκοπελιανή εκκλησία, ο παπάς συνοφρυώθηκε όταν άκουσε για τον «προσανατολισμό» του. Ενώ στις αμαρτίες των άλλων, ετεροφυλόφυλων ανδρών, ηλικίας κολλεγίου, που πάλευαν με την εγκράτεια, ο παπάς «έκλεινε το μάτι» με κατανόηση. (Πόσο άλλαξαν οι καιροί!) Συνέχισε, λέγοντας πως μέσα στην Ορθοδοξία, το σεξ εκτός γάμου θεωρείται αμαρτία, τελεία και παύλα. Η αμαρτία είναι αμαρτία. Και είχε δίκιο.  Σαρκικές σχέσεις, έξω από τα θεάρεστα όρια ενός μονογαμικού, ετεροφυλικού γάμου, είναι ενάντια στο θέλημα του Θεού. Μας χωρίζουν, από τον Θεό και από τους άλλους.

Πιθανόν να έχετε ακούσει κάποιες διαφημίσεις μιάς «υπηρεσίας συνοδών» ονόματι e-harmony.com, στο ραδιόφωνο. Μια μέρα, καθώς οδηγούσα με το αυτοκίνητό μου μαζί με τα δύο μεγαλύτερα παιδιά μου (ηλικίας 9 και 5), ακούγαμε την διαφήμιση, αλλά μας φαινόταν βαρετή. Για όσους την θυμάστε την διαφήμιση, ακουγόταν σαν δίσκος 45 στροφών που παιζόταν στις 33 1/3 στροφές.  Οι φωνές που κάποτε ακούγονταν θηλυκές, τώρα ακούγονταν βαθειές και αρρενωπές: «Εγώ γνώρισα τον άνδρα μου, μέσω της e-harmony.com...». Τα παιδιά μου έσκασαν στα γέλια,πριν από μένα. Όλοι μας γελούσαμε.  Ήταν ξεκαρδιστικό, να ακούς έναν άνδρα με βαρειά, μπάσα φωνή, να καμαρώνει πως βρήκε τον «σύζυγό» του χάρις σε μια υπηρεσία συνοδών. Κατά την φυσική σειρά των πραγμάτων, τα παιδιά μου βρήκαν το σκηνικό αυτό εξωφρενικά αστείο.  (Ακόμα μιλούμε για εκείνο το αστείο στιγμιότυπο).  Δυστυχώς, εξ αιτίας των δικών που ξεφυτρώνουν, και την στάση των ΜΜΕ, θα χρειαστεί πολύ σύντομα να τους εξηγήσω γιατί το «χιούμορ της φυσικής σειράς» δεν είναι πλέον αστείο.

Η έκφραση «Ιερός Γάμος» υπονοεί «Ιερό Μυστήριο Προετοιμασίας της Μητρότητας».  Με άλλα λόγια, η Εκκλησία ευλογεί την συζυγική ένωση ενός άνδρα και μιας γυναίκας, με βλέψη προς την τεκνοποιία.  Όσο και αν προσποιείται ένας ομοφυλόφυλος την «μητέρα», και μια λεσβία τον «πατέρα», είναι ακριβώς αυτό:  ΠΡΟΣΠΟΙΗΣΗ.  Δεν εμπεριέχει καμμία αλήθεια το φαινόμενο.  Οι διαμαρτυρίες, που μιλούν περί στείρων ζευγαριών, υιοθεσιών, ποσοστών ετεροφυλοφυλικών διαζυγίων κλπ., καθώς και περί κοσμικών δικαιωμάτων, πέφτουν σε κουφά αυτιά, όταν το ζητούμενο είναι η Αλήθεια και η Σωτηρία.  Άλλο είναι να δείχνεις συμπόνοια για τους αγώνες του άλλου, και άλλο, να (προσποιείσαι να) αλλάζεις την θεόσδοτη φυσική τάξη της ίδιας της ζωής, προκειμένου να τα «βολέψεις» με ψεύτικες προφάσεις.  Αυτό λέγεται ψευδομαρτυρία....

Το 1991, συμμετείχα στην Γενική Συνέλευση της Επισκοπελιανής Εκκλησίας, στην πόλη Φοίνιξ της Αριζόνας. Εργάσθηκα για δύο συντηρητικές ομάδες, την The Prayer Book Society (Κοινωνία του Προσευχηταρίου) και την Episcopal Synod of America (Επισκοπελιανή Σύνοδο της Αμερικής).  Έχοντας ήδη την εμπειρία του εκφωνητή, μου είχαν αναθέσει να παίρνω συνεντεύξεις από τον «μέσο άνθρωπο στο δρόμο», και να παρουσιάζω σχετικά δελτία ειδήσεων κάθε μέρα, από τον θάλαμο του δικού μας Μέσου.  Τι αφυπνιστική εμπειρία ήταν εκείνη!  Με σοκάριζε αφόρητα, και μου ράγιζε την καρδιά, καθώς άκουγα εφήβους – ΕΦΗΒΟΥΣ – να λένε πως ο Θεός νοιαζόταν μόνο για την αγάπη, και πως δεν Τον απασχολούσε το τι έκαναν δύο συναινούντες ενήλικες, μέσα στον προσωπικό τους χώρο!  Πιο σοκαριστική όμως ήταν η ψηφοφορία που έλαβε χώρα ανάμεσα σε ώριμους ενήλικες, εκπροσώπους και επισκόπους εκείνης της Ομολογίας, σχετικά με το Μυστήριο του Γάμου.  ΄Οταν κάποιος επίσκοπος προέτεινε ψήφισμα που να ορίζει πως το σεξ έξω από τον Γάμο έπρεπε να απαγορευτεί για τους ιερείς και τους διακόνους, το λόμπυ των ομοφυλόφυλων ήταν πρόθυμο να στηρίξει το μέτρο. Γιατί;  Επειδή οι ίδιοι απέβλεπαν στο να ευλογούνται οι γάμοι του ιδίου φύλου.  Το συντηρητικό λόμπυ επαναδιατύπωσε το ψήφισμα, ώστε να λέει πλέον «... το σεξ έξω από μονογαμικό, ετερόφυλο γάμο» απαγορεύεται, για τα μέλη του κληρου.  Εξ αιτίας της πίεσης που δέχθηκαν από το λόμπυ των ομοφυλόφυλων, το μέτρο αυτό απέτυχε. Το μέτρο απέτυχε!

Αυτή ήταν και η μέρα που άρχισε η πορεία εξόδου μου από την Επισκοπελιανή εκκλησία....

Για μας τους Χριστιανούς και μέλη του Σώματος του Χριστού, δεν τίθεται ζήτημα ψήφισης για ζητήματα ηθικά.  Το θέλημα του Θεού, εφ’ όλων των θεμάτων που αφορούν στην σχέση μας με το σώμα μας και με τους άλλους, έχουν ήδη αποκαλυφθεί.  Πρέπει να αγωνιζόμαστε, καθημερινά, να εφαρμόζουμε τις αρχές της Πίστεώς μας.  Πέφτουμε, σηκωνόμαστε. Ξαναπέφτουμε, ξανασηκωνόμαστε. Κάτω πάλι, πάνω πάλι...  Αμαρτάνουμε, και μέσω της εξομολόγησης και της μετανοίας, ξανασυμφιλιωνόμαστε, δια του Χριστού, με την Εκκλησία Του.

Ένας ιερέας κάποτε μου είχε πει για κάποιον που τον είχε επισκεφθεί με την επιθυμία να γίνει Ορθόδοξος.  Ο ιερέας του είπε:

«Εντάξει. Θα χρειαστεί όμως να κουβεντιάσουμε, για το τι είναι ο Χριστός, η Εκκλησία, τα Μυστήρια.....».

Ο άνθρωπος τον διέκοψε, λέγοντας:

«Είμαι γκέϋ». 

Ο ιερέας του είπε:

«Σύμφωνοι, αλλά αν θέλεις να γίνεις Ορθόδοξος, θα πρέπει να κουβεντιάσουμε για το τι είναι ο Χριστός, η Εκκλησία, τα Μυστήρια.....».

Εκνευρισμένος, του φώναξε:

«Μα, άνθρωπέ μου! Δεν άκουσες τι σου είπα;  Είπα πως είμαι γκέϋ!»

«Σε άκουσα», του είπε ο ιερέας, «αλλά αν θέλεις να γίνεις Ορθόδοξος, θα πρέπει να κουβεντιάσουμε για το τι είναι ο Χριστός, η Εκκλησία, τα Μυστήρια.....».

Κλαίγοντας, ο άνθρωπος εκείνος πληροφόρησε τον ιερέα πως άλλοι πάστορες του έλεγαν πως αυτό δεν είχε σημασία, και άλλοι του έλεγαν να πάρει δρόμο!

Ο άνθρωπος εκείνος χρειάστηκε περίπου δύο χρόνια για να γίνει Ορθόδοξος, αλλά χρειάστηκαν άλλα 10 χρόνια, για να φθάσει στην αγαμία.  Δηλώνει πως δεν θα τα κατάφερνε, χωρίς το ευεργέτημα του Χριστού, της Εκκλησίας, και των Μυστηρίων...

Η Εκκλησία – το Πνευματικό μας Ιατρείο – πρέπει να έχει ανοιχτές τις πόρτες της για όλον τον κόσμο.  Όλοι μας είμαστε άρρωστοι, με την αρρώστια της αμαρτίας.  Δεν είναι δυνατόν να γιατρευτούμε – να γιατρευτούμε πραγματικά – αν δεν λαμβάνουμε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού.  Ποτέ δεν πρέπει να γυρίζουμε την πλάτη μας σε κάποιον, μόνο και μόνο επειδή είναι αμαρτωλός, ή επειδή η αμαρτία του δεν είναι δική μας.  Θεός φυλάξοι!  Αφού αυτό είναι το έργο της Εκκλησίας – να σώζει αμαρτωλούς!  Όμως, για τον ίδιο λόγο, δεν είναι και μέσα στην δικαιοδοσία μας να δηλώνουμε πως κάποια αμαρτία δεν είναι πλέον αμαρτία. Μονάχα ο Θεός συγχωρεί.  Μονάχα ο Θεός κρίνει.  Μας έχει αποκαλύψει τον Εαυτόν Του και το Θέλημά Του, μέσα στις Γραφές, εντός της Εκκλησίας.

Επιστρέφοντας στην κωμική τέχνη, να πούμε πως λίγα θεάματα είναι τόσο δυσβάστακτα θλιβερά να τα παρακολουθούμε, όσο έναν κωμικό που αποτυγχάνει.  Όλοι μας το έχουμε δει:  Κάποιος προσπαθεί να είναι αστείος, και εμείς αδυνατούμε να γελάσουμε.  Μπορεί να οφείλεται στην απόδοση του καλλιτέχνη, το υλικό του, στην εμφάνισή του, ή στον δεδομένο συσχετισμό.  Στην ουσία - ενθυμούμενοι το πρώτο αξίωμα της κωμωδίας – δεν υπήρχε η αλήθεια μέσα στην παρουσίαση του κωμικού. 

Το να γελάμε λοιπόν με ένα τέτοιο θέαμα, θα ήταν προσποίηση.  Και αυτό, αδελφοί μου, είναι η εικόνα του σεξ έξω από τον θεάρεστο Γάμο ενός άνδρα και μιας γυναίκας: δεν εμπεριέχει καμμία αλήθεια μέσα του.  Είναι κάλπικη. Είναι αποτυχημένη. Οδηγεί στον θάνατο. Η αναλογία αυτή αφορά ξεκάθαρα και στα πρόσφατα γεγονότα που τράβηξαν την λαϊκή προσοχή, ήτοι, την ανάδειξη ενός ενεργού ομοφυλόφυλου στον επισκοπικό θώκο μέσα στην Επισκοπελιανή εκκλησία, και την ευλογία των λεγομένων «δεσμών του ιδίου φύλου».  Ιδωμένο μέσα από το πρίσμα της Εκκλησίας, το ζήτημα δεν είναι καθόλου για γέλια...

Ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί, κουβαλάμε ένα βαρύ φορτίο στις μέρες αυτές τις τόσο διαταραγμένες. Δεν φτάνει να αγωνιζόμαστε μόνο για την διατήρηση του σώματός μας ως ναό του Αγίου Πνεύματος, αλλά οφείλουμε να δίνουμε μαρτυρία και για τις ζωοδότριες αρχές του Σώματος του Χριστού - της Εκκλησίας - σε εκείνους που βρίσκονται έξω από τα Άγια σύνορά της, ακόμα (και ειδικότερα) σε εκείνους που αυτοαποκαλούνται «Χριστιανοί».

Η Εκκλησία έχει ολόκληρες στρατιές Αγίων που έχουν προηγηθεί ημών, οι οποίοι απέκτησαν την Σωτηρία μέσω της νέκρωσης του σώματός τους και των παθών τους (η οσία Μαρία η Αιγυπτία μας έρχεται αμέσως στο νου).  Και εκείνη η ίδια Αποκάλυψη που μας διδάσκει να φυλαγόμαστε από πόρνους, ψευτοδιδασκάλους και λύκους με ένδυμα προβάτου, επίσης μας λέει:

εάν είπωμεν ότι αμαρτίαν ουκ έχομεν, εαυτούς πλανώμεν και η αλήθεια ουκ έστιν εν ημίν.

Ιωάννης Α’  1:8

και εάν τις αμάρτη, παράκλητον έχομεν προς τον πατέρα, Ιησούν Χριστόν δίκαιον·

Ιωάννης Α’  2:1β

16 ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ωστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ' έχη ζωήν αιώνιον. 17 ου γαρ απέστειλεν ο Θεός τον υιόν αυτού εις τον κόσμον ίνα κρίνη τον κόσμον, αλλ' ίνα σωθή ο κόσμος δι' αυτού. 18 ο πιστεύων εις αυτόν ου κρίνεται, ο δε μη πιστεύων ήδη κέκριται, ότι μη πεπίστευκεν εις το όνομα του μονογενούς υιού του Θεού. 19 αύτη δε εστιν η κρίσις, ότι το φως ελήλυθεν εις τον κόσμον, και ηγάπησαν οι άνθρωποι μάλλον το σκότος ή το φως· ην γαρ πονηρά αυτών τα έργα. 20 πας γαρ ο φαύλα πράσσων μισεί το φως και ουκ έρχεται προς το φως, ίνα μη ελεγχθή τα έργα αυτού· 21 ο δε ποιών την αλήθειαν έρχεται προς το φως, ίνα φανερωθή αυτού τα έργα, ότι εν Θεω εστιν ειργασμένα.

Κατά Ιωάννη 3:16-21

Αυτή η Χαρμόσυνη Είδηση είναι όντως προσβλητική, μόνο σε εκείνους που ζούνε μέσα στο σκοτάδι. Το αστείο είναι, πως η ίδια αυτή Είδηση είναι που ελευθερώνει τους προσβεβλημένους, και τους οδηγεί στην εν Χριστώ Σωτηρία.

Ας βάλουμε λοιπόν αυτό το Φως, το Φως της Αληθείας, επάνω εις το μόδιον, για να το βλέπει όλος ο κόσμος.