«Ό χριστιανός πρέπει να ζει πνευματική ζωή. Πρέπει να κάνει καλούς λογισμούς, να έχει καθαρή καρδιά, να προσεύχεται, να έχει υπομονή, να αγαπά συγγενείς και ξένους, να είναι ταπεινός, ν
α
αναγνωρίζει τα σφάλματα του και να βρίσκεται συνεχώς κοντά στον
πνευματικό του. Σαν άρρωστος πρέπει να ζητά θεραπεία από τον πνευματικό
γιατρό». Αυτά μας δίδασκε ό Γέροντας και πρόσθετε: «Αν κάποιος πονά
κάπου και ό γιατρός του συστήσει να βάλει έμπλαστρο, δεν μπορεί να το
βάλει όταν πονέσει πάλι σ' άλλο μέρος του σώματος, αν δεν συμβουλευθεί
το γιατρό. Κάθε ασθένεια χρειάζεται και άλλο φάρμακο. "Αν π.χ. ένας έχει
πυρετό, μπορεί ό γιατρός να του συστήσει κομπρέσα, Αφού φυσικά τον
εξετάσει. Το ίδιο συμβαίνει και με τον πνευματικό». Με άλλα λόγια, οποίο
ρόλο παίζει ό γιατρός για το σώμα μας, τον ίδιο παίζει και ό
πνευματικός για την ψυχή μας. Όσο αναγκαίοι είναι οι γιατροί, τόσο
αναγκαίοι είναι και οι πνευματικοί πατέρες.
Συνάντησα κάποτε στο κελί του Γέροντα έναν επισκέπτη, ό οποίος μου διηγήθηκε ότι έπασχε από καρκίνο και ότι θεραπεύθηκε πλήρως με τις προσευχές του Γέροντα. Όταν για πρώτη φορά τον επισκέφθηκε στο κελί του, άφησε μόνους τους άλλους επισκέπτες, πλησίασε τον άρρωστο και του είπε με έντονο ύφος: «Ποτέ δεν εκκλησιάσθηκες, ποτέ δεν κοινώνησες. Τώρα βλέπεις τα ζόρικα, γι' αυτό ήλθες. Λοιπόν, και τώρα κάτι θα γίνει. Θα πάς να εξομολογηθείς και να κοινωνήσεις. Τα αλλά θα έλθουν». Και ή χάρη του Θεού ήλθε στον άρρωστο, τον καρκινοπαθή, ό όποιος θεραπεύθηκε πλήρως.
Ό Γέροντας καλούσε πάντοτε τους έχοντας ανάγκη να αρχίζουν από την εξομολόγηση. Θεωρούσε τον πνευματικό ως τον καλύτερο γιατρό, ως τον καλύτερο σύμβουλο. Έλεγε μάλιστα για το ανδρόγυνο: «Και οι δύο σύζυγοι πρέπει να έχουν τον ίδιο πνευματικό. Για να εφαρμόσουν δυο ξύλα, πρέπει να πλανιαριστούν από τον ίδιο μαραγκό με την ίδια πλάνια. Το ίδιο πρέπει να γίνεται και με το ανδρόγυνο. Ό άνδρας και ή γυναίκα πρέπει να έχουν τον ίδιο πνευματικό». Δεν θα υπερβάλαμε βέβαια αν λέγαμε ότι όλη ή οικογένεια πρέπει να έχει τον ίδιο πνευματικό. Και όπως τόνιζε ό Γέροντας: «Τα παιδιά από το δημοτικό σχολείο πρέπει να έχουν πνευματικό». Ή υπακοή στον πνευματικό θα οδηγήσει στην ταπείνωση, πού είναι ή πρώτη αρετή. Ό πνευματικός πατέρας καθοδηγεί τα τέκνα του και τα σώζει από τις πλάνες
πηγη Γεωργιου Κρασανακη Καθηγητη Πανεπιστημιο κρητης
Συνάντησα κάποτε στο κελί του Γέροντα έναν επισκέπτη, ό οποίος μου διηγήθηκε ότι έπασχε από καρκίνο και ότι θεραπεύθηκε πλήρως με τις προσευχές του Γέροντα. Όταν για πρώτη φορά τον επισκέφθηκε στο κελί του, άφησε μόνους τους άλλους επισκέπτες, πλησίασε τον άρρωστο και του είπε με έντονο ύφος: «Ποτέ δεν εκκλησιάσθηκες, ποτέ δεν κοινώνησες. Τώρα βλέπεις τα ζόρικα, γι' αυτό ήλθες. Λοιπόν, και τώρα κάτι θα γίνει. Θα πάς να εξομολογηθείς και να κοινωνήσεις. Τα αλλά θα έλθουν». Και ή χάρη του Θεού ήλθε στον άρρωστο, τον καρκινοπαθή, ό όποιος θεραπεύθηκε πλήρως.
Ό Γέροντας καλούσε πάντοτε τους έχοντας ανάγκη να αρχίζουν από την εξομολόγηση. Θεωρούσε τον πνευματικό ως τον καλύτερο γιατρό, ως τον καλύτερο σύμβουλο. Έλεγε μάλιστα για το ανδρόγυνο: «Και οι δύο σύζυγοι πρέπει να έχουν τον ίδιο πνευματικό. Για να εφαρμόσουν δυο ξύλα, πρέπει να πλανιαριστούν από τον ίδιο μαραγκό με την ίδια πλάνια. Το ίδιο πρέπει να γίνεται και με το ανδρόγυνο. Ό άνδρας και ή γυναίκα πρέπει να έχουν τον ίδιο πνευματικό». Δεν θα υπερβάλαμε βέβαια αν λέγαμε ότι όλη ή οικογένεια πρέπει να έχει τον ίδιο πνευματικό. Και όπως τόνιζε ό Γέροντας: «Τα παιδιά από το δημοτικό σχολείο πρέπει να έχουν πνευματικό». Ή υπακοή στον πνευματικό θα οδηγήσει στην ταπείνωση, πού είναι ή πρώτη αρετή. Ό πνευματικός πατέρας καθοδηγεί τα τέκνα του και τα σώζει από τις πλάνες
πηγη Γεωργιου Κρασανακη Καθηγητη Πανεπιστημιο κρητης
ΗΛΙΑΣ ΧΑΙΝΤΟΥΗΣ 7 ΑΥΓ 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου