Ο ανεστραμμένος ολοκληρωτισμός

Δημοκρατία σημαίνει σήμερα μία εκλεγμένη ολιγαρχία οικονομικών και πολιτικών ελίτ, στην οποία οι κεντρικοί τομείς της κοινωνίας και ιδιαίτερα η οικονομία, δεν υφίστανται ουσιαστικά κανέναν δημοκρατικό έλεγχο και λογοδοσία – ενώ την ίδια στιγμή, μεγάλα τμήματα της κοινωνικής οργάνωσης της δικής μας ζωής ευρίσκονται εκτός τη δημοκρατικής σφαίρας, με την «ελευθερία» να είναι συνώνυμη με την ελευθερία των οικονομικά ισχυρών και κανενός άλλου.

“Έχω παρακολουθήσει την εξέλιξη αυτής της συμφωνίας με τα Σκόπια και συμφωνώ με τον Putin ότι είναι ξενόφερτη, διότι είναι επιβεβλημένη από το ΝΑΤΟ, την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Αμερική. Είναι βέβαια καταστροφική για την Ελλάδα, γιατί αυτοί που ακολουθούν τις υποδείξεις των ξένων για την ονομασία των Σκοπίων ως Μακεδονίας δεν σκέφτηκαν τα επακόλουθα – ότι σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα θα έχουμε διεκδικήσεις εδαφών, ταυτοτήτων και όλων αυτών των θεμάτων τα οποία ακολουθούν την συμφωνία.

..Άκουσα με πολλή προσοχή την δήλωση του καθηγητού κ. Κασιμάτη που αναλύει το θέμα πολύ διεξοδικά και βρίσκομαι σε απόλυτη συμφωνία μαζί του. Όμως, θέλω να προσθέσω ότι θα έχει και πολιτιστικά καταστροφική επήρεια, εφόσον εμείς αναγνωρίζουμε μια ανύπαρκτη ταυτότητα αφ’ ενός και γλώσσα αφ’ ετέρου. Αυτή η γλώσσα δεν υπάρχει, όπως το ξέρουμε και όπως έχει εκφράσει με μεγάλη έμφαση ο καθηγητής κύριος Μπαμπινιώτης που είναι και ειδικός στα γλωσσολογικά” (Ν. Βαλαωρίτης).

Άποψη

Όπως φαίνεται από τα παραπάνω, δεν υπάρχει σχεδόν κανένας Έλληνας που να θεωρεί ότι, η συμφωνία της Πρέσπας είχε έστω κάποια μικρή ωφέλεια για την Ελλάδα – ενώ, αντίθετα, η συντριπτική πλειοψηφία που εξευτέλισε διεθνώς ο πρωθυπουργός, αρνούμενος να διεξάγει ένα δημοψήφισμα όπως τα Σκόπια, πιστεύει πως επρόκειτο για ένα έγκλημα – για μία προδοσία που θα πληρώσει πολύ ακριβά η χώρα μας στο μέλλον. Επομένως, δεν πρέπει να ξεχαστεί ποτέ όπως ελπίζει η κυβέρνηση – ενώ οφείλουν να αναζητηθούν τρόποι ακύρωσης της, παρά τις θρασείς απειλές των Γερμανών, σύμφωνα με τις οποίες κάτι τέτοιο θα επηρέαζε δυσμενώς την οικονομία μας.

Περαιτέρω, υπενθυμίζουμε πως στις χώρες της Δύσης οι ψηφοφόροι δεν μπορούν να αλλάξουν τις πολιτικές, μέσα από τις εκλογές – επειδή οι κυριαρχούσες ελίτ ελέγχουν όποιον τις κερδίσει. Οι εκλογές δίνουν μεν την εντύπωση της Δημοκρατίας, αλλά η ψήφος των ανθρώπων δεν αλλάζει τις πολιτικές που ευνοούν τις ελίτ. Ως εκ τούτου, η βούληση του λαού είναι ανύπαρκτη – δεν εφαρμόζεται ποτέ. Με ακόμη πιο απλά λόγια, οι ελίτ ουσιαστικά «αγοράζουν» τις εκλογές, χωρίς σχεδόν κανέναν περιορισμό – ενώ οι μάζες έχουν την ψευδαίσθηση πως επιλέγουν οι ίδιες τις κυβερνήσεις τους, παραπλανημένες από τις σκηνοθετημένες τηλεοπτικές ή άλλες αντιπαραθέσεις των έμμισθων από τις ελίτ πολιτικών.

Στα πλαίσια αυτά, «δημοκρατία» σημαίνει σήμερα μία εκλεγμένη ολιγαρχία οικονομικών και πολιτικών ελίτ – στην οποία οι κεντρικοί τομείς της κοινωνίας και ιδιαίτερα η Οικονομία, δεν υφίστανται ουσιαστικά κανέναν δημοκρατικό έλεγχο και λογοδοσία. Την ίδια στιγμή, μεγάλα τμήματα της κοινωνικής οργάνωσης της δικής μας ζωής, ευρίσκονται εκτός τη δημοκρατικής σφαίρας – ενώ η «ελευθερία» είναι συνώνυμη με την ελευθερία των οικονομικά ισχυρών, κρατών ή ατόμων και κανενός άλλου. Για παράδειγμα, η Γαλλία είναι ελεύθερη, ενώ η Ελλάδα ασφαλώς όχι – αφού έχει μετατραπεί σε γερμανική αποικία.

Στην ουσία λοιπόν η δημοκρατία συρρικνώθηκε σε ένα εκλογικό θέατρο, όπου ο πληθυσμός εν αγνοία του μπορεί να επιλέξει μόνο μέσα από ένα δεδομένο «φάσμα ελίτ» – οπότε η πραγματική δημοκρατία αντικαταστάθηκε από την ουτοπία της δημοκρατίας, ο ελεύθερος δημόσιος διάλογος αντικαταστάθηκε από τη διαχείριση της κοινής γνώμης και από τον εκφοβισμό, ενώ η κατευθυντήρια αρχή του υπευθύνου Πολίτη αντικαταστάθηκε από το νεοφιλελεύθερο ιδεώδες του πολιτικά απαθούς καταναλωτή.

Όσον αφορά τώρα το Διεθνές Δίκαιο, οι οικονομικά ή στρατιωτικά ισχυροί επιδιώκουν απλά να εξασφαλίσουν τη συγκατάθεση ή την ανεκτικότητα των λαών, για την άσκηση βίας – οικονομικής όπως στην περίπτωση της Ελλάδας με τα μνημόνια και τη Μακεδονία ή στρατιωτικής όπως στην πρώην Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ κοκ. Τις ενέργειες τους δε αυτές τις χαρακτηρίζουν πλέον ως «πραγματιστική πολιτική» (Real Politic) – εντός των πλαισίων της οποίας διαπρέπει τα τελευταία χρόνια, μετά την αντιστροφή του δημοψηφίσματος, ο Έλληνας πρωθυπουργός.

Με απλά λόγια, κυριαρχεί ξανά το δίκαιο του ισχυρότερου, σε συνδυασμό με τη «δημοκρατία των ελίτ» – με μοναδικό αδύναμο σημείο τους το μη διατεταγμένο χώρο του δημοσίου διαλόγου, κυρίως των μέσων κοινωνικής δικτύωσης που μπορούν να προκαλέσουν εξεγέρσεις, όπως αυτή των «κίτρινων γιλέκων» στη Γαλλία.

Ο κοινωνικός μετασχηματισμός

Συνεχίζοντας, οι ελίτ προσπαθούν να βρουν μεθόδους, «διαδικασίες κοινωνικού μετασχηματισμού» όπως τις ονομάζουν, με στόχο να επηρεάσουν το δημόσιο διάλογο προς όφελος των συμφερόντων τους, δρομολογώντας μία επανάσταση εκ των άνω – ενώ η διαδικασία μετασχηματισμού που συνοδεύει αυτήν την επανάσταση βασίζεται στους εξής δύο κεντρικούς πυλώνες:

(α)  Οι οργανωτικές δομές εξουσίας σχεδιάζονται πιο αφηρημένα και με μία σκόπιμη διάδοση της κοινωνικής ευθύνης, έτσι ώστε η ανησυχία, η αγανάκτηση ή ο θυμός των κυβερνωμένων να μην βρίσκουν συγκεκριμένους, πολιτικά αποτελεσματικούς στόχους – να μην είναι δυνατόν δηλαδή να κατηγορηθούν οι πραγματικοί ένοχοι, όσον αφορά τους ιθύνοντες. Παράδειγμα η καμένη γη στο Μάτι, όπου ακόμη αναζητούνται οι υπεύθυνοι – επειδή είναι ασαφείς οι δικαιοδοσίες των διαφόρων υπηρεσιών και δεν υπάρχει κάποιο άτομο που να έχει το τελικό «πρόσταγμα» και άρα την ευθύνη.

Επί πλέον, γίνονται προσπάθειες να διαμορφωθούν τόσο το εγχώριο, όσο και το διεθνές δίκαιο με τέτοιον τρόπο, ώστε τα κέντρα οικονομικής και πολιτικής εξουσίας να μπορούν νομίμως να επιβάλλουν τα συμφέροντα τους με νόμιμο τρόπο – εντός του νομικού πλαισίου που δημιουργείται με αυτόν το στόχο. Παράδειγμα το Σύνταγμα της Ελλάδας που επέτρεψε την παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας, με απλή πλειοψηφία 151 βουλευτών (153 τελικά), χωρίς να αντιδράσει ο εγγυητής του Συντάγματος, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας  – άρα νόμιμα και με νόμιμο τρόπο.

Συγκεκριμένα προωθείται η δημιουργία ενός νομικού πλαισίου που θα επιτρέπει τη μετατροπή της οικονομικής δύναμης σε πολιτική δύναμη ενώ θα παράσχει ένα νομικό υπόβαθρο για τους επιθυμητούς ή ήδη καθιερωμένους αναδιανεμητικούς μηχανισμούς – έτσι ώστε οι ελάχιστες εναπομένουσες δημοκρατικές δυνατότητες να μην είναι σε θέση να τις ανατρέψουν (=τις ελίτ).

(β) Ο δεύτερος πυλώνας είναι η ανάπτυξη εξελιγμένων και εξαιρετικά αποτελεσματικών τεχνικών που να μπορούν να χειραγωγήσουν τη συνείδηση των κυβερνωμένων – όπου στην ιδανική περίπτωση αυτοί που κυβερνώνται δεν θα γνωρίζουν καν ότι υπάρχουν «κέντρα εξουσίας» πίσω από την πολιτική επιφάνεια που παρουσιάζεται από τα ΜΜΕ, η οποία είναι μία φαινομενικά ελεγχόμενη δημοκρατικά δύναμη (κυβέρνηση, κόμματα κλπ.).

Εν προκειμένω, ο σημαντικότερος στόχος είναι η εξουδετέρωση της κοινωνικής (συλλογικής) βούλησης και η εκτροπή της προσοχής του πληθυσμού σε πολιτικά ασήμαντους στόχους – κάτι που βιώνουμε το τελευταίο χρονικό διάστημα στην Ελλάδα, όπου η κυβέρνηση (1) αδιαφόρησε εντελώς για τη συλλογική βούληση στο θέμα της Μακεδονίας, ενώ αμέσως μετά (2) δρομολόγησε τις συζητήσεις για τη συνταγματική μεταρρύθμιση, με στόχο την παραπλάνηση των Πολιτών, χωρίς ουσιαστικά να προτείνεται καμία σοβαρή συνταγματική αλλαγή. Δεν καταργήθηκε καν το άρθρο 86, αλλά απλά η σύντομη παραγραφή του -ενώ δεν συζητήθηκε ούτε η έλλειψη Συνταγματικού Δικαστηρίου, παρά το ότι η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα που δεν διαθέτει.

Σε τελική ανάλυση λοιπόν, γενικότερα στη Δύση και όχι μόνο, βιώνουμε μία μορφή ολοκληρωτισμού που δεν θεωρείται από τον πληθυσμό ως ολοκληρωτισμός – κάτι που έχει χαρακτηρισθεί από τον κ. Sheldon Wolin (πηγή) ως «ανεστραμμένος ολοκληρωτισμός».

Κεντρικό στοιχείο πάντως αυτών των τεχνικών για το χειρισμό της συνείδησης του λαού είναι η δημιουργία κατάλληλων ιδεολογιών, οι οποίες είναι  σε μεγάλο βαθμό αόρατες ως ιδεολογίες – με στόχο την ύπαρξη ενός πλαισίου που να δίνει νόημα σε όλες τις κοινωνικές εμπειρίες του ατόμου, οπότε να μην επαναστατεί. Αποκορύφωμα αποτελεί η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία των τελευταίων δεκαετιών – η ιδεολογία μίας «πειραματικής καπιταλιστικής δημοκρατίας των ελίτ», στην οποία οι ικανές και σωστά εκπαιδευμένες ελίτ μπορούν και πρέπει να κατευθύνουν την τύχη της εκάστοτε κοινωνίας, με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο.    

Επίλογος

Κλείνοντας υπενθυμίζουμε πως στις πολιτικές συζητήσεις της παγκόσμιας ελίτ, ο λαός παρομοιάζεται συχνά με μία αγέλη προβάτων, η οποία διακρίνεται από την έντονη τάση της προς τις παράλογες συναισθηματικές αντιδράσεις – από έναν ανορθόδοξο παρορμητισμό, ο οποίος οφείλει να ελέγχεται (πηγή).

Ως εκ τούτου, είναι σημαντικό για την ηγεσία ενός κράτους να ερμηνεύει τη «σιωπή της αγέλης», σαν μία έγκριση της πολιτικής της δράσης – όπως στο παράδειγμα του Νίξον, ο οποίος ισχυρίσθηκε πως η σιωπή της συντριπτικής πλειοψηφίας των Αμερικανών σήμαινε ότι, συμφωνούσαν με τον πόλεμο του Βιετνάμ.

Ανάλογα βέβαια ερμηνεύεται και η σημερινή σιωπή των Ελλήνων, πόσο μάλλον οι επιλογές τους στις δημοσκοπήσεις – όπου πάνω από το 60% τάσσονται υπέρ των κομμάτων που κατέστρεψαν τη χώρα (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ). Ως η συμφωνία τους δηλαδή με την πολιτική των μνημονίων, της εξαθλίωσης και της υποδούλωσης της χώρας τους, σημειώνοντας πως υπέρ των μνημονίων δεν είναι μόνο η κυβέρνηση – αλλά, επίσης, η αξιωματική αντιπολίτευση και αρκετά άλλα κόμματα.

Αυτό και μόνο το γεγονός τεκμηριώνει πως τα πειράματα που διενεργούν οι διεθνείς ελίτ, οι τεχνικές καλύτερα που εφευρίσκουν, είναι αποτελεσματικές – με εξαιρέσεις φυσικά, όπως στην περίπτωση της Γαλλίας, όπου οι Γάλλοι αμύνονται λέγοντας πως δεν είναι Έλληνες, κάτι που φυσικά είναι μεγάλη ντροπή για όλους μας.

Βιβλιογραφία: Wolin, Mausfeld

Βασίλης Βιλίαρδος

analyst